Rozdział 12 - Zdobędę ją!

  Kiedy wyszła z wieży czuła się tak dziwnie lekko i cudownie. Czuła, że może wszystko. Wyznanie Freda miało podobny efekt do tego, który dawało wypicie Płynnego Szczęścia. Tyle, że to szczęście nie było udawane, ani sztucznie wywołane. Było prawdziwe. Hermiona rozmyślała o tym, czego może dziś dokonać,  aż do momentu, gdy przypomniała sobie, że w tej chwili powinna być na lekcji. Na szczęście miała teraz Historię Magii z profesorem Binnsem, który na pewno nawet nie zauważył, że jej nie ma. Przyspieszyła kroku, choć klasa była za rogiem. Dopiero kiedy nacisnęła klamkę, przypomniała sobie o rozpiętych guzikach i poluzowanym krawacie, i niewiele myśląc natychmiast zaczęła to poprawiać. Problem polegał na tym, że drzwi do klasy były już otwarte, a to co robiła obserwowali Gryfoni z piątego roku. Nie przejęła się tym, choć wiedziała, że niedługo pojawią się plotki na ten temat. Spokojnie usiadła w wolnej ławce, choć zrobiła to niechętnie, z dwóch powodów:

- po pierwsze: jedyna wolna ławka znajdowała się obok ławki Rona i Lavender

- po drugie: najchętniej zrobiłaby coś innego niż powiedziała Fredowi, czyli rzuciła mu się w objęcia.

Ale cóż... Zrobiła to, co zrobiła i nie może już tego odkręcić. DUMA jej na to nie pozwala. Nie pozwalał jej też na to jej rozum i  podchodzenie do wszelkich spraw na chłodno - nawet do tych sercowych. Wszystko co ostatnio działo się w jej życiu, było strasznie niespodziewane i jak na nią, niezwykle szalone. Sama jeszcze nie była pewna czy taki obrót spraw ją zadawala. W jakimś stopniu przerażały ją emocje, które nagle zaczęła odczuwać. Nie lubiła siebie wtedy, ponieważ robiła rzeczy, które były wbrew jej logice, a jednocześnie była ciekawa do czego byłaby zdolna się posunąć. Niech ją zdobywa, niech jej pokaże, że mu na niej zależy, że to nie były tylko puste słowa. Poczeka. Lecz teraz czekała przede wszytskim na zakończenie się lekcji, gdyż przed nią prawie cała godzina siedzenia obok miziających się Rona i Lavender. 

Zupełnie inaczej było z Fredem. Kiedy Hermiona wyszła z wieży, został tam sam. Musiał pomyśleć. Potrzebował spokoju, dlatego nie poszedł na żadną lekcję. Zaszył się w wieży, bo widok rozpościerający się z niej działał na niego kojąco. Pozwalał mu się skupić, co udawało mu się naprawdę rzadko. Opuścił swoją kryjówkę, gdy zakończyły się wszystkie lekcje tego dnia, czyli w porze obiadowej. Postanowił, że już dzisiaj zacznie zdobywać Hermione. Poszedł pod jej klasę, kiedy akurat kończyła lekcję transmutacji z Krukonami. 

*** 

Hermiona, prosto po zajęciach skierowała swoje kroki w kierunku biblioteki, jak codziennie. Zawsze chodziła tam, gdy chciała o czymś pomyśleć, nie tylko, jak większość uczniów, gdy potrzebowała informacji do pracy domowej. To miejsce uspokajało ją, napawało optymizmem, choć dla większości zapewne przebywanie tutaj było nieprzyjemnym obowiązkiem. Radośnie przywitała się z Panią Pince, która lekko się do niej uśmiechnęła. Podeszła do regału, na którym znajdowały się książki do czytania, tak poza obowiązkiem, dla rozrywki. Przejechała palcem po brzegach kilku książek i już miała wyjąć spośród innych "Jak jedno zaklęcie złączyło dwa serca", gdy ktoś zakrył jej oczy rękoma.
  - Zgadnij kto to.
  - Fred zabieraj te łapy.
  - Skąd wiedziałaś?
  - Hmm...
  - Co to? - zapytał pokazując palcem na książkę w jej ręce
  - "Jak jedno zaklęcie złączyło dwa serca"
  - To coś o magicznej medycynie?
  - Ha - ha - ha.... - udała, że się sarkastycznie śmieje.
  - Nie pomagasz.
 - Wiem o tym - uśmiechnęła się zawadiacko i podeszła do bibliotekarki.
 - Witajcie Hermiono i... - zawahała się Pani Pince
 - Jestem Fred. Dzień dobry.
 - A więc witajcie Hermiono i Fredzie. Widzę moja droga, że skończyłaś już książki o zielarstwie?
 - Tak proszę pani, dwa tygodnie na regał to naprawdę kiepsko. Nie jestem z siebie dumna.
 - Moja droga, założę się, że twój towarzysz nie przeczytałby jednego regału w dwa lata.
 - Wyjątkowo się z panią zgodzę - odparł Rudzielec, rzucając porozumiewawcze spojrzenie bibliotekarce.

Pani Pince uśmiechnęła się kpiąco, potem zapisała Hermionę na karcie książki. Podała jej tomik, mówiąc:
 - Pospieszcie się, bo nie zdążycie na obiad.
 - Och, ma pani rację, dziękuję - odparła Hermiona. - A książkę oddam dziś wieczorem, ewentualnie jutro przed śniadaniem. Do widzenia.

 - Do widzenia Hermiono - odpowiedziała z życzliwością bibliotekarka.

Granger wyszła z biblioteki z książką w dłoni. O dziwo, Fred gdzieś zniknął, ale nie zwróciła na to większej uwagi, bo przyjemne ciepło wypełniało jej ciało. Zawsze wypożyczając nową lekturę, odczuwała wewnętrzną ekscytacje. Odruchowo przemknęła palcami po stronach i nie mogła się powtrzymać przed zajrzeniem na pierwszą stronę. Otworzyła książkę na pierwszej stronie przeczytała pierwsze kilka wersów, a przynajmniej taki miała zamiar: "To zdarzyło się niedawno, chociaż właściwie nie powinno się zdarzyć. Ja nie powinnam się w nim zakochać. On nie powinien zakochać się we mnie. Oboje popełniliśmy błąd, oboje ten sam. Błąd nazywany miłością. Ja jestem Gryfonką, mam na imię Jessica. On jest Ślizgonem, nazywa się Vince. Pojawia się pierwsza sprzeczność, Gryffindor i Slytherin, przykład ognistej, wzajemnej nienawiści. My byliśmy inni... Nie chcieliśmy barier. Ja chciałam jego, on chciał mnie. Nie rozumieliśmy, cóż w miłości znaczą inne domy w Hogwarcie? Uważam, że równie dobrze mogłabym należeć do każdego innego domu. Jestem odważna, mądra, oddana, sprytna, potrafię kochać, za przyjaciół oddałabym życie. Moja krew jest czysta. Nie pojmowałam, czemu akurat Gryffindor, czemu ten dom miał mnie prowadzić przez naukę. Myślałam, że to jakiś żart losu, ale historia z Vincem przekonała mnie, że być Gryfonką to moje przeznaczenie, że..."

   - O czym to?
 - Fredzie Weasleyu! Zabiję! Przeszkodziłeś mi! - zaczęła się wydzierać Miona. Fred zorientował się, że to jego wielka szansa i zamknął jej usta pocałunkiem...