Rozdział 11- Płynne Szczęście

Na początek chciałam wam bardzo podziękować za taką ilość wejść:) jestem strasznie szczęśliwa, że mamy dla kogo pisać, bo to bardzo motywujące, gdy wiem, że ktoś czyta i komentuje naszą pracę ;D
No dobra, to na tyle mojego marudzenia, przechodzę już do rozdziału:)

PS Tak, rozdział 10 zniknął, ponieważ nic nie wnosił do historii i doszłam do wniosku, że lepiej go usunąć, także nie martwcie się - nie wkradł się tutaj żaden chochlik - po 9 jest 11 :)

***Tydzień później***

       Hermiona jak zwykle uciekła od problemów do książek. Zapach pergaminu uspakajał ją jak nic innego. Pisała wypracowania, uczyła się, przyrządzała wywar ze szczuroszczeta dla Harry’ego, który nadal miał szlaban u Umbridge. Ogółem mówiąc - funkcjonowała, ale pusta w środku. Zupełnie jakby na jej malinowych ustach złożył pocałunek dementor, wysysając z niej przy tym całą siłę do życia. Czuła coś do Freda, ale sama nie była pewna co. Niechętnie pozbierała książki i włożyła je do torby. Dzisiaj miał odbyć się mecz, więc przebrała się i wyciągnęła buteleczkę Płynnego Szczęścia. Szybkim ruchem opróżniła ją i rzuciła do kufra. Uczucie błogiego ciepła przeszło całe jej ciało - od czubka głowy, aż po palce u stóp. Radosna udała się na boisko.
    - Cześć wam! - jej wzrok był lekko nieprzytomny, co nie umknęło uwadze Freda.
   - Hermiono, wszystko w porządku? - zapytał, choć ostatnimi czasy znów się od siebie oddalili, co bardzo go zabolało.
   - Całkowicie w porządku mój śliczny dziubasku - pocałowała go w policzek i wsiadła na miotłę. Wszyscy wlepili w nią wzrok z osłupieniem.
   - Będziecie tak stać i gapić się na mnie jak ciele w malowane wrota czy zaczniemy grać? - na jej twarzy mimo poważnego tonu, widniał szelmowski uśmieszek. 

Wszyscy jak na komendę dosiedli swoich mioteł. Mocne szarpnięcie i wolność, którą mogła dać tylko gra w Quidditcha. Zajęli swoje pozycje, a piłki zostały wypuszczone. Hermiona nie odrywała wzroku od Freda, tylko gdy piłka zbliżała się do pętli elegancko ją odbijała i wracała do wzdychania w stronę rudzielca. Mecz oczywiście zakończył się wygraną drużyny  bliźniaków. Hermione wszyscy po kolei wyściskali i udali się do szatni. Teraz na boisku została tylko ona i Fred.
   - Byłaś wspaniała - trzymał ręce w kieszeniach i bujał się na piętach patrząc na nią z uśmiechem.
  - To ty byłeś wspaniały, taki silny i taki ładny - podeszła bliżej do niego- jesteś taki kochany Fred i taki męski - oplotła ręce wokół jego szyi i zatopiła swoje usta w jego.  

Rudzielec stał jak wryty nie wiedząc co zrobić. Brunetka po chwili odsunęła się od niego i jakby nigdy nic w podskokach udała się z powrotem do dormitorium dziewcząt. Ku jej zdziwieniu na łóżku siedziała Ginny z butelką po Płynnym Szczęściu w dłoni. Rudowłosa wiedziała, że nic nie zdziała dopóki jej przyjaciółka jest pod wpływem eliksiru, więc nic nie mówiąc udała się do swojego łóżka, a Hermiona poszła się myć.

 ***

   Fred obudził się. Jak zwykle zaspał, spojrzał na łóżko George’a, który również dalej smacznie spał. Rzucił w niego poduszką i poszedł do łazienki. Gdy już ubrany i  w miarę ogarnięty wrócił do dormitorium, myśli które wczoraj nie pozwalały mu zasnąć powróciły. Dlaczego ona go pocałowała i prawiła mu te wszystkie komplementy? Zachowywała się, jak to mugole mówią - jak pijana. Myśli krążyły mu po głowie z prędkością światła, gdy do dormitorium wpadła Ginny.
    - Rozmawiałam z Hermioną.  
Lubił w niej to, że była taka prosta. Nawijała bez ogródek o co jej chodzi, no ale co się dziwić - w końcu to jego rodzona siostra.
  - I co ci powiedziała? - starał się by jego ton był pozbawiony jakichkolwiek emocji, ale nie wyszło mu to zbytnio.
  -Ona wypiła Płynne Szczęście by lepiej bronić, bała się, że wyjdzie na totalną fajtłapę. Tyle, że nie pomyślała, że po jego wypiciu będzie miała też odwagę zrobić to co już dawno chciała.
 Ginny zadowolona patrzyła na Freda, który wyglądał teraz jakby ktoś trzasnął go tłuczkiem w głowę. Wstał i podszedł do siostry, po czym przytulił ją tak mocno, że czuł jak dziewczyna wstrzymuje oddech. Wybiegł z pokoju i zaczął szukać Hermiony. Skoro ona też czuła coś do niego, to dlaczego by nie spróbować? Dlaczego by nie być szczęśliwym? Wpadł do Wielkiej Sali i zobaczył ją promienną, z tostem w ręku. Włosy miała związane w luźny kucyk i ubrana była w  mundurek Gryfonów. Poczuł jak coś w jego brzuchu wiruje.  Przyspieszył krok i  przeskoczył ławkę siadając koło niej. Na policzkach Hermiony od razu pojawiły się rumieńce. Czuła się strasznie po tym co wczoraj zrobiła i nie wiedziała jak wytłumaczyć to rudzielcowi. Nie może przecież wypalić wprost, że podoba się jej i zrobiła to po to by mu zaimponować, a pocałunek był efektem ubocznym. Bliźniak zauważył zmieszanie dziewczyny, więc tylko nachylił się i wyszeptał jej do ucha.
   - Za dziesięć minut na wieży astronomicznej - Gryfonka poczuła lekkie ukłucie w sercu na dźwięk jego głosu.
   - Ale Fred ja mam.. - położył palec wskazujący na jej ustach i powiedział.
  - Choć raz Hermiono pozwól się ponieść emocjom - uśmiechnął się łobuzersko i odszedł, zupełnie tak jak ona wczoraj po ich pocałunku. Był zadowolony, że udało mu się tak na nią wpłynąć. Czuł dreszcze na jej ciele przy każdym wymawianym słowie, czuł jej radość i strach. Przebiegał schody po kilka stopni, aż w końcu znalazł się na wieży. Hermiona nie wiedziała co zrobić, nigdy nie opuściła żadnej lekcji, ale w końcu ciekawość zwyciężyła. Wypiła sok i z tostem w dłoni, również udała się do wyjścia. Po drodze skoczyła jeszcze do dormitorium by zobaczyć jak wygląda i poprawić to i owo. Nieświadomie odpięła dwa pierwsze guzik koszuli i poluzowała krawat. Każdy stopień prowadzący na wieże był dla niej jak tortura, marzyła o tym spotkaniu, a jednocześnie bała się, że Fred zgani ją za to co wczoraj zrobiła i nie będzie chciał jej już znać. Ostatni stopień. Postawiła na nim stopę z takim lękiem jakby w każdej chwili mógł się zapaść i pochłonąć ją w czarną otchłań, ale całe szczęście nic takiego się nie stało. Zobaczyła Freda wyglądającego przez wielkie okno naprzeciw schodów.
   - Jestem - głos jej lekko drżał. Fred  szybko się obrócił i spojrzał na nią z iskierkami radości w oczach.
  - Bałem się, że nie przyjdziesz - cały czas na jego twarzy gościł ten sam łobuzerski uśmiech.
  - Miałam to w planach, ale pominęłam ten punkt.
 Starała się być zabawna, choć nie wychodziło jej to najlepiej. Próbowała ukryć swój strach i jednoczesne podniecenie.
  - Rozmawiałem z Ginny - po tych słowach nogi się pod nią ugięły. Czyli on już wie. - Hermiono ja postanowiłem się w nikim nie zakochiwać po tym co było z Angeliną, ale wiem, że jesteś dla mnie kimś więcej niż przyjaciółką. Jeśli… jeśli nie chcesz żeby to wszystko tak szybko się potoczyło, albo - spojrzał na nią niepewnym wzrokiem. Chciał sprawdzić jej reakcję, ale ku jego zaskoczeniu dziewczyna lekko się uśmiechała.
  - Nic co łatwo przychodzi nie cieszy tak samo, jak wtedy gdy zdobywamy to w pocie czoła. Jesteś dla mnie ważny Fredzie Weasley, ale to uczucie...sama jeszcze nie wiem jak to interpretować. Czeka cię trudna misja, nie wiem czy jesteś na nią gotowy?
Na jej twarzy pojawił się pociągający uśmiech. Podeszła do Freda i spojrzała mu w oczy, po czym musnęła lekko jego policzek i szybkim krokiem zaczęła schodzić po schodach, by zdążyć jeszcze na historię magii. Nie wiedziała co w nią wstąpiło, czemu była taka zaborcza i tak pociągająca. Po prostu wiedziała, że nie może rzucić mu się teraz na szyję krzycząc, że kocha go. Miłość musi się narodzić, odkrywać z każdym dniem nowe karty i ukazywać, że osoby zainteresowane są stworzone dla siebie. Gdyby dała się tak łatwo posiąść, byłaby tylko kolejnym trofeum, a tego nie chcę. Potrzebuje być kochana i upragniona, wyczekiwana, a jednocześnie tak znajoma. Może jej wyobrażenie o miłości było zbyt wygórowane, ale nie chciała powtórki z bajki o Ronie, o miłości która tak samo szybko zgasła jak zapłonęła. Fred stał tam dalej jak wmurowany z lekko uchylonymi ustami.
   - Jeszcze nie wiem jak, ale zdobędę cię Hermiono Granger, może nie dziś, nie jutro ani nie za miesiąc, ale zdobędę - uśmiechnął się lekko i spojrzał na Zakazany Las. Pomyślał o tym, że Granger jest jego Zakazanym Lasem, tak upragniona, a jednocześnie tak tajemnicza i niebezpieczna.

***
No to teraz czekam na waszą opinię;D co o tym sądzicie?